Η απάντηση είναι σαφέστατα ΝΑΙ!

Βεβαίως η δημιουργικότητα είναι μεταδοτική και μπορεί να προέρχεται από διάφορα ερεθίσματα στον χώρο ή στον κύκλο που συναναστρεφόμαστε.

Μιας και είναι προσωπικό το blog θα γράψω προσωπικές εμπειρίες και βιώματα

Κλείνοντας προχθές τα 37 μου έλαβα πολλές ευχές με κατακλείδα “… να είσαι πάντα δημιουργικός”. Ναι, νιώθω δημιουργικός και ίσως και να είμαι αλλά όλη αυτή η δημιουργικότητα οφείλεται κυρίως στην οικογένεια μου και στους στενούς μου φίλους.

Αφού είπα να γράψω, ας κάνω μια μικρή αναφορά γράφοντας το 1ο μέρος

Οι μαγείρισσες με τα χρυσά χέρια

Μεγάλωσα έχοντας δυο καταπληκτικές γιαγιάδες που μαγείρευαν με μεράκι και αγάπη και μια μάνα που συνεχίζει αντάξια την οικογενειακή μας παράδοση. Πως μπορούσα να μη κάνω την ελάχιστη αναφορά σε αυτές τις δημιουργικές κυρίες;

Ευγνώμων για τις εμπειρίες που έζησα και ζω δίπλα τους.

Το Ρηνώ

Η γιαγιά το Ρηνώ (Ειρήνη) , όπως την φωνάζανε στη Λέρο, όταν έφτιαχνε φαγητό φώτιζε ολόκληρο το σπίτι και ο πέτρινος πάγκος της που είχε όλα τα απαραίτητα υλικά. Η μαεστρία της στο φαγητό αλλά και στα γλυκά, αυτοί οι Σβίγγοι της (τοπικό γλυκό, μπορεί να πει κανείς πως μοιάζει με λουκουμά αλλά δεν είναι), ήταν πραγματικά αξεπέραστη.

Ένα πολύ απλό πιάτο που έκανε, αλλά ακόμη μένει χαραγμένο στη μνήμη και καθώς γράφω το άρθρο μου έρχεται η γεύση του, ήταν τα μακαρόνια με την τριμμένη μυζήθρα και το ξεραμένο δυόσμο.

Πολλές φορές ήμουν μάρτυρας παρακολουθώντας την να φτιάχνει γλυκά για γάμους ή βαπτίσεις συγγενών. Έβγαινε έξω στην αυλή του σπιτιού της, έκοβε αμύγδαλα και μου έλεγε “Εδώ είναι τα πικρά αμύγδαλα και εδώ τα γλυκά” και δώστου καθάρισμα να φτιαχτούν σουμάδες και πουγκιά. Μέχρι σήμερα πολλοί συγγενείς και φίλοι που την γνώρισαν, ζητάνε τις συνταγές της, ένα δεφτέρι το οποίο κρατά στο ντουλάπι η μάνα μου ως το πολυτιμότερο βιβλίο στο σπίτι.

Μπορεί να μην είναι κοντά μας αλλά κάθε φορά που γεύομαι τις συνταγές της είναι δίπλα μου και λέει “δεν έβαλε η μάνα σου αρκετό αλάτι”. Ήταν μεγάλη οπαδός του αλατιού και αυτό η αλήθεια είναι πως το υιοθέτησα.

Η Σταματινή

Από την άλλη μεριά, του πατέρα μου, η γιαγιά η Σταματινή μπορούσε να σου φτιάξει με 5 υλικά ένα πιάτο και να μη ξέρεις πότε να σταματήσεις. Μπορεί να ακουστεί αστείο ή απλό, αλλά καλύτερες πατάτες τηγανιτές με αυγό δεν έχω ξαναφάει, για να μην πω για τους κολοκυθοκεφτέδες από κόκκινο κολοκύθι που σου άφηνε μια γλυκάλμυρη γεύση στο στόμα με ένα γλυκό τελείωμα δυόσμου στο τέλος κάθε μπουκιάς.

Μετά τα 70 της το έριξε στην ζαχαροπλαστική και φτιάχνει την ωραιότερη λεμονόπιτα που έχεις φάει ποτέ, το δε ραβανί της δημιουργεί τόσες εκρήξεις στον ουρανίσκο που δεν ξέρεις από που σου ήρθε η σιμιγδάλι, η βανίλια ή το λεμόνι. Σπεσιαλιτέ της η “πασταφλόρα”, φτιάχνει μόνη της τη μαρμελάδα, καβουρδίζει τα καρύδια και μετά απλώνει την τραγανή της ζύμη που αγκαλιάζει όλα τα υλικά.

Από πάντα είχε το κοτέτσι της και είχαμε φρέσκα αυγά στο σπίτι μας, ειδικά δε όταν πετυχαίναμε “δίκορκο” (αυγό με δυο κρόκους, στη Λέρο συνηθίζεται ο κρόκος να λέγεται και κορκός) γινόταν πάρτι στο σπίτι.

Πόσο θαυμασμό ένιωθα και νιώθω όταν την ακούω να μιλάει Γαλλικά, μιας και έζησε στο Βέλγιο με τον παππού που έφυγε στα ανθρακωρυχεία (θα γίνει αναφορά στο 2ο μέρος).

Η Μάνα

Τι να πρωτογράψει κάποιος για την μάνα του; Μπορώ να αφιερώσω ένα ολόκληρο blog γράφοντας για εκείνη. Η Άννα, η αλλιώς Μάννα (ναι, είδατε τι έκανα εδώ, λογοπαίγνιο 5 ⭐), μαγειρεύει από πάρα πολύ μικρή.

Έχοντας την γιαγιά το Ρηνώ σαν μέντορα έμαθε να μαγειρεύει σχεδόν από τα 9 της όσο η γιαγιά και ο παππούς ήταν στο μπακάλικο. Πριν λίγα χρόνια είχα δει μια ταινία (Simply Irresistible), χαλαρό ποπ-κορνιά ταινιάκι, αλλά μου θύμισε την μάνα μου σε μια σκηνή που όταν μαγείρευε χαρούμενη η πρωταγωνίστρια όλος ο κόσμος έτρωγε και χαιρόταν, ε αυτό είναι η μάνα μου. Πάντα ψάχνεται μαγειρικά να εξελιχθεί χρησιμοποιώντας μικρές πινελιές σε παραδοσιακά φαγητά.

Αν κάποιος την γνωρίσει θα πει “είναι αδύνατον να δουλεύει τόσες ώρες στη κουζίνα”, αλλά έχει τη δύναμη, τη θέληση και το ταλέντο να βρίσκεται στον χώρο της εστίασης κοντά στα 40 χρόνια, ακάθεκτη, βράχος.

Μια ζωή θυμάμαι το σπίτι μας να έχει μυρωδιές κανέλας, γαρύφαλλου, τσιγαρισμένων λαχανικών και να περιμένουμε να φάμε όλοι μαζί. Δεν μας το επέβαλε ποτέ κανείς αλλά ήταν κάτι το σεβάσμιο και ιερό το να τρώμε όλοι μαζί στο τραπέζι δείχνοντας τον αλληλοσεβασμό μας.

Το ντουλάπι γεμάτο μπαχαρικά, άλλα του εμπορίου άλλα από αυτά που σύλλεγε ο παππούς Μανώλης. Φόραγε την ποδιά και μαγείρευε χρησιμοποιώντας τις κατσαρόλες και τα τηγάνια σαν να διεύθυνε συμφωνική ορχήστρα. Ατελείωτη γαστρονομική δημιουργικότητα μέσα σε ένα κουζινάκι ~15 τ.μ.