Πριν λίγους μήνες ήρθε στη ζωή μας το πιτσιρικάκι της αδελφής της γυναίκας μου. Ένας φανταστικός κούκλος, ελληνάκι του εξωτερικού.
Είπαμε με την σύζυγο Αθανασία μήπως πάμε να δούμε τον μικρούλι, μαζί με τα 3 δικά μας κορίτσια για να δουν και εκείνα τον ξάδελφό τους και τους θείους τους.
Δυστυχώς όμως, το να μένεις στην Ελλάδα και πόσο μάλλον σε ένα ακριτικό νησί και να θες να φύγεις με 3 παιδιά, το κόστος είναι δυσβάσταχτο και έτσι αποφασίσαμε να φύγει η Αθανασία μόνη της και με την πρώτη ευκαιρία θα προσπαθήσουμε να πάμε όλοι μαζί.
Λόγω της φύσης της δουλειάς μου, δουλεύω στην καλύτερη περίπτωση 13 ώρες/μέρα και τα τελευταία έξι χρόνια δεν είμαι κοντά στα παιδιά, Δευτέρα – Παρασκευή, οπότε το να μείνω με τα παιδιά για μια βδομάδα χωρίς την Αθανασία ήταν τρομερά αγχωτικό.
Όσο περνούσαν οι μέρες που θα έφευγε, αγχωνόμουν γιατί ήθελα να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες και να τα καταφέρω.
Με τα παιδιά αυτές τις μέρες χωρίς τη μαμά, έχουμε βρει τους ρυθμούς μας, κάνουμε πράγματα, μιλάμε, παίζουμε, τρώμε μαζί, φαίνεται να τα καταφέρνω. Πόσο μικρά αλλά σημαντικά αυτά τα λιθαράκια για να χτιστούν οι σχέσεις μας με τα παιδιά μας και γενικώς τα θεμέλια μιας οικογένειας;
💡
Καταντήσαμε να δουλεύουμε τόσες ώρες, για να μπορούμε να τους παρέχουμε τουλάχιστον τα απαραίτητα και μια καλή ζωή, αλλά εν τέλει τι σημαίνει “καλή ζωή” όταν δεν είσαι εκεί;
Σήμερα που γράφω είναι η 3η μέρα που είμαι μόνος αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν είμαι τελείως μόνος, καθώς βοηθούν άπειρα οι γονείς μου και τα αδέλφια μου στα δρομολόγια των εξωσχολικών δραστηριοτήτων και σε πολλά άλλα όσο εγώ εργάζομαι.
Ξυπνήσαμε το πρωί και πήγαμε μια βόλτα προς την θάλασσα. Καθίσαμε στην άμμο, μαζέψαμε κοχύλια, γυαλάκια φαγωμένα από τα κύματα, βότσαλα και μερικά σαλιγκάρια. Ναι, τι; Τα σαλιγκάρια δεν είναι κοχύλια της γης;
Παίζοντας στην φύση με τις δυο μικρές θυμήθηκα την ανάγκη που έχουμε όλοι μας να βγούμε έξω, να μυρίσουμε το ιώδιο, να γευτούμε το αλάτι από τα κύματα και να αράξουμε κάτω από ένα αλμυρίκι.
Θεέ μου, τι ηρεμία; Πόση χαρά ένιωσε η ψυχή μου να βρίσκομαι μαζί με τα παιδιά έξω, μακριά από οθόνες.
Με τα πολλά, βγάλαμε τα παπούτσια, σηκώσαμε τα παντελόνια μας και περπατήσαμε στα ρηχά με τα πόδια στη θάλασσα σε όλο το μήκος της παραλίας. Είδαμε και μια καλικατσού (Θαλασσοκόρακας) να κυνηγάει ψάρια και συνεχίσαμε το περπάτημα μας συζητώντας για την καλικατσού. Το νερό κρύσταλλο, είδαμε αγριόσαρπες και πέρκες να βγαίνουν παραέξω και να λαμπυρίζουν σαν διαμάντια. Ένιωσα και εγώ παιδί, βρήκαμε πλατιές πέτρες κάναμε “κουταλάκια” στη θάλασσα και περάσαμε μια όμορφη μέρα.
Όταν γυρίσαμε, πήγαμε στο πατρικό να φάμε με τους γονείς, κάναμε το ντουζ μας και άκουσα την όμορφη ατάκα της Γεωργίας : “Μπαμπά σήμερα ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μου”.
Μήπως τελικά μετά από τόσες ώρες εργασίας ημερησίως έχασα το δάσος; Ήταν ένα καλό μάθημα και πραγματικά μια από τις ωραιότερες μέρες της ζωής μου για να θυμηθώ και να καταλάβω τι σημαίνει “περνάω καλά και όμορφα ακόμη και με λίγα μαζί με τα παιδιά μου”.
Σημειώνω την μέρα, 15 Μαρτίου 2025, καμπανάκι Α’.